Rozdział X - Pensjonat po raz wtóry

--------------------------------------------------

Wrócił do znajomego pensjonatu i w podobnym ubraniu, zakupionym w tym samym miejscu. Wywołując identyczną reakcję u znanej właścicielki, ubranej w nieodmienny, nudny jak poprzednio, strój.

— Powinien pan coś z tym zrobić — powiedziała z uśmiechem, wskazując kamizelkę na nim, modną piętnaście lat wcześniej.

— Zamierzam — odpowiedział głosem zmienionym czasem, głębszym niż samo piekło. — A pani...?

Zadrżała, tylko pozornie tracąc ochotę do dalszych pogaduszek, ale zamilkła.

----------

Jakoś udało mu się namówić krawca, na przyspieszone szycie ubrań tylko za pomocą większych pieniędzy. Miały nie kłopotać szlachty oraz, co James mocno zaznaczył, nie zamierzał zostać fircykiem.

— Nie ubieramy fircyków — odpowiedział dumnie mistrz krawiectwa, podczas gdy młody adept fachowo obmierzył Jamesa.

Obecnie, po czterech dniach, wychodził na ulicę ubrany tak, że w końcu się poczuł swobodnie. A w każdym razie nikt się na niego nie oglądał, śmiejąc się w kułak albo prychając pogardliwie.

Najemczyni nie widział w hoteliku od trzech, jakby celowo go unikała. Spotykał jedynie pokojówkę, ładniutką dziewiętnastolatkę, robiącą słodkie oczy i flirtującą, ale James nie chciał podjąć gry. Okołolatki go wprawdzie nie przerażały, lecz zwiastowały swoistego rodzaju kłopoty, a on wyczuwał podskórnie, że w takie nie wolno mu się angażować. Był chłodny, wobec niej i nieobecny, czym jednak dziewczyny nie zrażał do siebie, tylko zachęcał. Ale dziś chyba widział tamtą starszą na ulicy.

Spotkał Bosmana, swego „Bohu``, wraz z byłym już marynarzem, Pyttonem, ubranym w oficerski mundur kawalerzysty.

— Twierdzi, że będzie generałem — poinformował ironicznie bosman. — I jeszcze mu się marzy ciężka jazda... — Pytton miał na sobie, zaprzeczający temu, mundur lansjera.

— Jeszcze się przekonacie! — zawołał niezrażony drwiącym tonem. — Dzięki, James! — Uścisnął energicznie po kolei dłonie obu bosmanom. — Gdyby nie ty...! Gdyby nie wy...! — dorzucił. — Nigdy nie kupiłbym tego patentu... Muszę się zameldować! — zawołał ponownie i pospiesznie, by ukryć zakłopotanie i już go nie było.

James ledwie za nim skinął głową, gdy Birt zaatakował.

— To twój genialny pomysł, żeby całą biżuterię oddać Królowej?! — Był zły.

— No jasne, że mój! — James się nie przejął. — Pani musiała dostać coś... Mieć podstawy, by wyjść z twarzą... Dobrze wiesz, że się obłowiliśmy i wielu ludziom nie spodobało się, że nagle korsarze stali się bardzo bogaci. Sam oddałem wszystko, nawet sztylet Rudobrodego.

— Kurwa! — Bosman pokiwał głową ze zrozumieniem. — A miałem takie cacuszko, dla swojej starej...

— Jest tam u was lubiana? — zapytał James uprzejmie, dziwiąc się słownictwu Birta. Bosman praktycznie nie używał przekleństw, musiał być więc rzeczywiście wzburzony.

— Nnnooo tak! Jest dosyć miła. No wiesz...?

— No nie wiem, Harry. Ale wiem, że pewno by się chciała pochwalić. Wzbudziłaby zazdrość, a potem... Ty wyjedziesz, a u niej zjawią się zbóje...

— Nie pierdol, James! — Bosman prychnął. — No pewnie, że się pochwali! I będzie miała czym! — Postukał Jamesa w pierś. — Bo widzisz, kurwa, ja się bez cacka jakiego, nie pokażę! A przez ciebie, kurwa, muszę się teraz pocić po jubilerach! A tamto było...!

— Nie mogłeś...!? — zaczął James.

— A ty...? — Bosman spojrzał mu w oczy.

— Co, ja...?

— Czemu, kurwa, niczego nigdy nie wziąłeś, od tamtego czy innego Milczącego Psa...?!

— No, wiesz... — nie obruszył się James.

— No wiem, kurwa! Ja też nie jestem złodziejem! — Obaj się roześmiali. Harry nosił mundur, a ona mignęła mu w wejściu do sklepu ze sprzętem AGD.

----------

Po powrocie, zastał ją w swoim pokoju. Zawstydziła się, gdy wszedł.

— Ten bosman...? — zapytała.

— Mój Bohu — odpowiedział.

— A pan?

— A ja...? — James zamknął cicho drzwi, pamiętając, że widział wychodzącą Kitty. — A ja... Jestem diabłem...!

— Służąca! — rzuciła gniewnie, nie przejmując się zbytnio jego spojrzeniem, szybko jednakże odwracając wzrok. — Proszę sobie nie myśleć... — Wskazała komodę.

— Nie myślę — zapewnił. — A służąca jest na zakupach.

— To prawda — przyznała, czerwieniejąc. — Zostałam sama i mam obowiązki. — Ruszyła do wyjścia, próbując go wyminąć.

Zagrodził drogę, nieśpiesznie idąc w kierunku kobiety i zmuszając ją do cofnięcia się i oparcia o komodę.

— Mamy co najmniej godzinę. — Obserwował jej bielejące dłonie, zaciskające się na meblu.

— Zwariował pan! — wyszeptała przez zaciśnięte zęby, spuszczając wzrok. — Nie po to tu...! Co pan sobie wyobraża...?!

— Całkiem sporo — odpowiedział, dotykając jej dłoni. Uniosła ku niemu zawstydzoną twarz. Wykorzystał to, pochylił się i zaczął ją całować.

Nie obmacywał kobiety, nie burzył fryzury. Tylko całował. Ucząc się od nowa i pouczając, kiedy chciała się wycofywać. Była bardziej bierna, aniżeli oporna. W pewnej chwili odwrócił ją i oparł o komodę. Zaprotestowała.

— Nie mamy zbyt wiele czasu — przypomniał, opierając się o nią całym ciałem.

Wyprostowując się gwałtownie, uciekła do przodu.

— Nie! — wykrzyknęła.

Ucałował delikatnie jej ucho.

— Musisz pani, zadać sobie pytanie — szeptał, przyciskając ją ponownie. Tym razem do komody, skąd nie było ucieczki. — Musisz pani sobie odpowiedzieć, czy twój wstyd i niechęć, są naprawdę twoje, czy też strachu o to, że ktoś się o tym dowie?

— Nie chcę! — Odwróciła się, wyrywając z pułapki. — I nie ważne, z jakiego powodu! Dzieciaku!!!

James ustąpił. Patrzył łagodnie, w jej zagniewane oczy, mimo że zabolały go, nazwanie dzieckiem i jej niekłamany lęk.

— Wybacz mi, pani — powiedział, ale nie było w tym skruchy.

— Myślę... — Powoli odzyskując spokój, podchodziła do drzwi.

— Nie! — przerwał zdecydowanie. — Obiecuję trzymać ręce z daleka od pani! I bardzo przepraszam — dodał szczerze, chociaż niespecjalnie było mu przykro.

-----------------------------------------

Rozdział XI - Hrabina Natalie

-----------------------------------------

— Młody człowieku?! — Przechadzał się wzdłuż wielkopańskich rezydencji, gdy zawołał na niego, stojący przy powozie woźnica. — Pomożesz z walizkami? — James, w swych byle jak wyszukanych ciuchach, wyglądał na jego tle, jak oberwaniec.

— A co będę z tego miał? — zapytał rozbawiony, wyzywająco ładując łapy w kieszenie.

— Zostaniesz wynagrodzony — zapewniono go.

Pomyślał, że skoro tak, to nie ma nic do stracenia i obejrzy sobie lokal, do jakiego z pewnością jako gość nie będzie zapraszany. Wraz z kilku innymi tragarzami, ruszył do środka.

Jakaś kobieta, w wieku czterdziestu lat, dyrygowała w stylu wczesnego Jamesowi, Harry`ego Birta. Pomyślał o tym z rozrzewnieniem, uśmiechając się do wspomnień.

— A ty czego się szczerzysz?! — usłyszał. — Jeżeli tak będziesz pracował, to nie wróżę ci długiej kariery!

Zaczął się zastanawiać, jaka to kariera czekałaby go w takim domu, uzmysławiając sobie jednocześnie, że praca tego rodzaju nigdy nie mogłaby go zainteresować.

Bagaży było dużo, wnoszonych i wynoszonych. Jakby następowała zamiana lokatorów. Obrócił kilkakrotnie, nie interesując się już ani wystrojem wnętrz, ani tym bardziej ludźmi, w tym domu mieszkającymi i kiedy wymijał w drzwiach niewątpliwie szlachtę, nie raczył się nawet ukłonić. Był to ostatni kurs.

— A ty, to dokąd?! — wrzasnęła dyrygująca kobieta, reflektując się na widok właścicieli. — Proszę wybaczyć! Pani Hrabino, panie Hrabio... Ci nowi...! — Jamesa już to nie interesowało. Bosman, jeśli się czepiał, to tylko wtedy, kiedy miał powód. Nie dane mu jednak było odejść w spokoju. Już przy furtce dogonił go Hrabia, z dwoma lokajami.

— Coś ci śpieszno...?! — ironizował. Jamesowi wybitnie nie spodobał się jego ton.

— O coś mnie poproszono, skończyłem — odpowiedział mimo to obojętnie.

— Naprawdę...? To dosyć dziwne...? Nigdy cię tutaj nie widziałem... A ktoś inny...? — Rozejrzał się po domownikach.

— Pewnie dlatego — James przybrał pozę belfra — że nigdy wcześniej mnie tutaj nie było...

— A czymże to żeśmy tak pana zainteresowali...?

— Zmień pan ton, Hrabio — odparł James kpiąco. — Tytuł nie chroni, przed zrobieniem z siebie głupca...

— Nie wydaje mi się, Konradzie, aby ten pan... — wtrąciła kobieta, którą dyrygująca pracą nazwała Hrabiną. — Nic nie zginęło...

— Oczywiście, mamo — Mężczyzna machnął pogardliwie w kierunku Jamesa. — Możesz iść.

— No coś ty...?! — James nie odchodził. Na ustach miał przygotowane słowo: „Chamie`.

Wypowiedzenie tego uniemożliwił mu woźnica, łapiąc go pod ramię i odciągając, wsunąwszy w dłoń monetę. James posłuchał głosu rozsądku i nie odwrócił się na dom, nawet pomimo próby zatrzymania go przez Hrabinę.

To wydarzenie miało miejsce kilka dni temu, a obecnie siedział w cukierni, delektując się ciastkiem i widokiem dwudziestokilkuletniej ekspedientki za ladą. Właśnie posyłała mu ukradkowe, ale wyraźnie zachęcające spojrzenie, gdy ujrzał przed sobą, ową ryczącą Czterdziestkę.

— Pani Hrabina życzy sobie porozmawiać z panem — poinformowała, obserwując go z lękiem i wyraźną niechęcią. — Lady potrzebuje pana. Pan podobno... Sobie radzi...

— Proszę usiąść — zaproponował. Nie skorzystała.

— Pani Hrabina oczekuje pana w powozie — oświadczyła. — To zaszczyt. — Patrzyła na jego nowe ubranie z wyraźnym zakłopotaniem. — Nawet dla kogoś takiego jak pan.

— Jak ja?! — James się najeżył, chociaż w głębi serca nie mógł odmówić kobiecie poprawnego rozumowania. — Zaszczyt w kontaktach z ludźmi z domu, w którym obraża się bezpodstawnie...?!

— To moja wina! — odpowiedziała żywo. — To przeze mnie pan Hrabia, tak za panem wyskoczył!

— I przez panią, odprawił mnie z pogardą, zamiast przeprosić...? — Zaśmiał się James. — Niechże pani wreszcie usiądzie!

— Sam pan jest sobie winien! — sprzeciwiła się gniewnie. — I nie zamierzam siadać, bo niby dlaczego?! Przecież lubi pan być niegrzeczny! Nawet nie ukłonił się pan państwu! I to nie ja, chcę z panem rozmawiać! Gdyby tak było...! — Stała przed nim twardo, nie zamierzając się ruszyć.

— No, dobrze — James skapitulował. Wstając, uspokoił wzrokiem ekspedientkę. Z racji chłodnych stosunków z właścicielką pensjonatu, zamierzał tu wrócić.

Kobieta prowadząca go do powozu, nie wyglądała na zachwyconą jego towarzystwem. Wsiadła pierwsza, patrząc na pracodawczynię i na niego, z wyraźną dezaprobatą.

— Nazywam się Natalie Nathley — przedstawiła się Hrabina — i potrzebuję kogoś z pańskimi talentami do pomocy w domu... W domu syna... Naszej rodowej posiadłości.

— Żartuje pani? — zdziwił się James. — Jestem...

— Wiem doskonale, kim pan jest — przerwała z uśmiechem. — Lord Kanclerz...

— Kutas! — wyrwało się Jamesowi. — Najmocniej przepraszam...

— Z całą pewnością, jest płci męskiej. — Hrabina nie wyglądała na zgorszoną. — Ale tu raczej chodzi o majora Five`a, którego majątek przylega do naszych włości...

— Nie interesuje mnie praca dla pani syna!

— Chodzi o pracę dla mnie. A zamieszkanie w domu hrabiowskim może okazać się dla pana wartościowym doświadczeniem. Nie uważa pan...? — Uśmiechnęła się dobrotliwie.

— Przyjmijmy, że przyznam pani rację. — Opanowanie Hrabiny, zrobiło na Jamesie wrażenie. — Co miałbym tam robić?

— Moja synowa ma dobre serce — Hrabina ściszyła głos. — Jest nazbyt pobłażliwa wobec swojego otoczenia. Przy tym... Nie ufa mi — przerwała, nie ukrywając rzeczywistego, jak uznał James, smutku. — Każdą, najmniejszą nawet ingerencję, uważa za atak na siebie...

— Bez powodu? — zapytał niewinnie, odgadując, jaką ma objąć posadę.

— Ma prawo sądzić, że ma — odpowiedziała Hrabina — i nie chodzi mi o to, żebyś szpiegował moją synową, czy też jej służbę, James. Mogę się tak do ciebie zwracać? — James skinął głową. Natalie Nathley była nie w ciemię bita, tylko dlatego zresztą jeszcze jej słuchał. — Chciałabym, abyś spróbował przekonywać moją synową, do dobrych dla domu rozwiązań.

— Pani sobie ze mnie kpi...?!

— Byłoby tak, gdybym prosiła o szpiegowanie dla własnych celów — starała się wytłumaczyć. — A ja chcę ci dać wolną rękę, James... Żebyś na swój własny sposób, zrobił porządek w domu mego syna.

— A on sam? — Przypomniał sobie James człowieka, który ani trochę mu się nie spodobał.

— A on wyjechał wczoraj za granicę i nie wróci przez kilka miesięcy...

— Aaa rozumiem...! Pod nieobecność syna, chce pani wygrać bitwę o dom?! — James powstał rozgniewany i zniesmaczony. — Nic dziwnego, że synowa pani nie ufa...

— Zanim mnie zaczniesz osądzać, James, usiądź na chwilę i posłuchaj — poprosiła nieurażona. Posłuchał z ociąganiem. — Radziłeś sobie na korsarskim okręcie. Co oczywiście pozostaje między nami — zaznaczyła. — Luiza i ja zachowamy to dla siebie... — wskazała towarzyszkę. — Oficjalnie, jeżeli zgodzisz się dla mnie pracować, będziesz podległym jej konsultantem. Nieoficjalnie... — Spojrzenie, jakie James rzucił żartem Luizie, rzeczywiście wyglądało na chęć podlegania. — Właśnie! — Pokiwała głową, z miną doskonałej nauczycielki, strofującej delikatnie nieopierzonego uczniaka. — Straszne z ciebie dziecko, James, takie spojrzenia rzuca się dyskretniej. — James poczerwieniał lekko, Luiza mocniej. — Dostaniesz wolną rękę. Sam zdecydujesz, co jest w domu nie tak, jak należy i w jaki sposób poinformujesz o tym fakcie moją synową. Ja chcę jedynie przy tym być... Może zrozumie... — Westchnęła. — Że już od dawna... — I zamilkła.

James miał mieszane uczucia. Hrabina skinęła na Luizę, a ta podała mu bilet. Starsza kobieta kontynuowała.

— Dyliżans odjeżdża popojutrze. Nikt ci nie każe wierzyć mi na słowo. Zatrzymaj się w karczmie, to dobry punkt do uzyskania informacji. Posłuchaj plotek, wywiedz się, a potem wróć i odpowiedz, czy moja synowa potrzebuje twojej pomocy. Może się mylę i nie mam powodów do zmartwienia...?

----------

Cdn.